“Sağ sol davası ne zaman başladı? İlk taşı kim attı? Siyasetin tarihini yazanlar mutlaka detaylı ve kesin bilgiler verecektir. Biz ilk göze çarpanları işaret etmekle yetinelim. Bana göre 1935’lerden filan önce Türkiye’de sağ sol davası yoktu. Sağcılar da solcular da, yahut en geniş açıdan bakarsak yerliciler de batıcılar da yok değillerdi. Fakat bunlar aynı mahallenin çocuklarıydı nihayetinde. Dolayısıyla da her meseleyi sonuna kadar tartışırlar, ama birbirlerini yok saymazlardı”
“Öyle bir yerdeyiz ki Füruzan okuyan Yıldız Ramazanoğlu’nu tanımaz, Cihan Aktaş okuyan Tomris Uyar kim, Turgut Uyar’ın akrabası mı der. İdeoloji değil ya bu, edebiyat! Türkçede bir araya gelmeyeceksek ölelim daha iyi…”
Meşrutiyet döneminde Batıcı liberal Tevfik Fikret, milliyetçi Mehmet Emin’in ve İslamcı Mehmet Akif’in hemen her konuda başka türlü düşündüğünü ancak birbirlerini asla inkâr etmediklerini ve şiirde aynı üsluba hizmet ettiklerini belirtiyor. Hatta Nazım Hikmet’in, ideolojik açıdan ve hayat tarzı itibariyle tamamen zıddı olduğu Akif için ‘Kuvayı Milliye Destanı’nda “Akif büyük şair, inanmış adam
Sağ-sol zulmü Akif’in cenazesinde başladı
Sağ-sol davasını “zulüm”, Mehmet Akif’in cenazesinde yazarların Akif’in tabutu üstünde ilericilik-gericilik, milli edebiyat-evrensel edebiyat, halk, seçkinlik konularında zar atmaya giriştiklerinde başladı.
Ama ümitsizliğe kitabımızda yer yok. Bunlar gübre olup giderler. Gül dediğin de gübre sayesinde yetişir. Ben 1937’de ilk işaret fişeğini atan sağ-sol ayrımcılığının da Türkiye kültürü için bir gübre vazifesi göreceğine inanıyorum şahsen. Olup biten çirkinliklere öğretici vakalar gözüyle bakarsak ayrımcılıkla, başkalarını görmezlikten gelmekle, insanların ayağını kaydırmaya çalışmakla ne kimsenin üste çıkabildiğini ne de kimsenin yok olduğunu kavrayabiliriz. Bugüne kadar hiçbir düşmanının unutturamadığı büyük Namık Kemal ne diyordu:
Yere düşmekle cevher, sakıt olmaz kadr-ü kıymetten..
Aylık Kültür Dergisi CİNS‘in, 3. sayısında yer alan Hakan Arslanbenzer imzalı ‘Sağ-sol: Zulüm 1937’de başladı’ başlıklı yazıdan alıntıdır.
